تشخص های زبانی در سبک فرخ تمیمی

در بررسی پروندة شعر نو و شاعران آن در جریان تاریخ ادبی فارسی،می توان نقطه ای مشترک یافت و آن نقطه این است که قریب به اتفاق این شاعران برای خود،سبک خاص یا زبان خاص داشته‌اند ،یا در پی آن بودند که به آن دست یابند.فرخ تمیمی از شاعران کمتر شناخته شدة شعر نیمایی یا آزاد است که پنج دفتر شعری از او به چاپ رسیده‌است.جستجو و یافتن سبک جدید و خاص برای شاعران نو پرداز ،اصلی بوده که همه به روش های مختلف درپی نیل به آن بوده‌اند و مقرون به صرفه ترین و حصولی ترین کار در این مسیر،شکستن اصول وزن و قافیة سنتی است و نیز تاثیرپذیری این شاعران از حال و هوا ، تجربه و تصاویر شعر فرنگی بوده‌است.امر مهم دیگری که این شاعران و تمیمی به آن دست زدند،این است که قواعد و معیارهای زبان معیار و فرهیخته را عمدا در هم ریخته و به هم زده‌اند و در نتیجه غایت کار این شاعران، آن شد که تا توانستند شعر خود را به زبان محاوره و عامیانه نزدیک کردند.در واقع به تعبیر بهتر سبک و شیوة" شعر نویسی" آنها نزدیک کردن بیش از حد شعر خود به زبان عامیانه و درهم زدن اصول و قواعد زبان هنجار بوده‌است ؛ این نوشتار با ذکر مصداق و شاهد مثال به نو سازی های تمیمی در حوزه های مختلف اسم،فعل ،صفت و غیره می‌پردازد و برجستگی های زبانی و سبکی در شعر فرخ را تبیین می‌کند.روش تحقیق این مقاله،توصیفی و مقایسه ای است که مواد خود را به شیوة فیش نویسی و اسنادی جمع آورده‌است.